Serendipity's Secret

Μου κίνησε την περιέργεια

Μου κίνησε την περιέργεια να διαβάσω αυτό το βιβλίο έχοντας διαβάσει άλλα βιβλία που μετέφεραν το μήνυμά τους μέσω μιας παραβολής, όπως τα: Το παγόβουνο μου λιώνει, Ποιος έφαγε το τυρί μου και Οι πέντε δυσλειτουργίες μιας ομάδας. Το βιβλίο ακολουθεί μια παρόμοια μορφή, όπου όλα εκτός από το τελευταίο κεφάλαιο είναι μια ιστορία που παίζει τα μαθήματα που πρέπει να ληφθούν, για μια γάτα που ονομάζεται Serendipity και θέλει να φτάσει στο διάσημο γαλακτοκομείο και να πιει την κρέμα γάλακτος. Συναντά έναν παπαγάλο που ονομάζεται Polly, ο οποίος τη βοηθάει στο δρόμο της, καθοδηγώντας την από τον καθορισμό των στόχων μέχρι την πραγματική επίτευξη των στόχων της. Κάθε κεφάλαιο της ιστορίας οδηγεί τον αναγνώστη μέσα από τη διαδικασία της προπόνησης και έχει μια ανακεφαλαίωση των όσων συνέβησαν, επιτρέποντας στον αναγνώστη να αντλήσει τα διδάγματα από την ιστορία. Είναι μια αρκετά εύκολη ανάγνωση, όλα είναι ελαφρώς επαναλαμβανόμενα, καθώς στα περισσότερα κεφάλαια η Serendipity κάνει κάτι και μετά το διηγείται στην Polly, κάτι που άρχισα να βρίσκω ενοχλητικό προς το τέλος. Το τελευταίο κεφάλαιο έχει συγκεκριμένες οδηγίες για να προπονήσετε τον εαυτό σας, ωστόσο αμφιβάλλω αν κάποιος θα μπορούσε να ακολουθήσει αποτελεσματικά αυτές τις σύντομες περιγραφές και να αποκομίσει μεγάλη αξία χωρίς περαιτέρω ανάγνωση ή βοήθεια. Ως εκ τούτου, θα πρότεινα ότι αυτό δεν είναι ένα βιβλίο για κάποιον που πηγαίνει μόνος του, αλλά περισσότερο ταιριάζει καλύτερα σε κάποιον που έχει περάσει από coaching ή έχει περάσει στο παρελθόν. Θα ήταν ενδιαφέρον να μάθουμε τι γνώμη έχει κάποιος που δεν έχει περάσει από coaching. Εγώ πάντως το βρήκα εμπνευσμένο μέσα από αυτό. Ως κάποιος που ολοκλήρωσε το NLP Practitioner πριν από 12 μήνες, ακούγοντας πώς η Polly περιέγραψε πράγματα όπως η αναβλητικότητα και τα κίνητρα, πρόσθεσε μερικά ακόμη εργαλεία στο ρεπερτόριό μου. Βρήκα επίσης ότι κάποιοι από τους δικούς μου στόχους που είχα παραμελήσει πρόσφατα έλαβαν κάποια προσοχή.