Ήμουν συνδεδεμένος, αλλά όχι με τον εαυτό μου

Η πρόκληση

Όταν ο Τζον ήρθε να με δει, ήθελε βοήθεια για ένα ασυνήθιστο, όπως το χαρακτήρισε, πρόβλημα: τον εθισμό στο διαδίκτυο. Τώρα, το διαδίκτυο είναι ένα τόσο μεγάλο πράγμα, συνεχώς μέσα και πολύ σπάνια έξω από τη ζωή μας, που μου κίνησε την περιέργεια για το σε τι ακριβώς αναφερόταν. Προς έκπληξή μου, δεν ήταν κάτι συγκεκριμένο που θα μπορούσε να κατονομάσει, τίποτα όπως ο τζόγος, το σεξ ή τα ψώνια. Όταν του ζήτησα να περιγράψει τον εθισμό του με δικά του λόγια είπε: "μια ανεξέλεγκτη παρόρμηση να βγω εκεί έξω, στο διαδίκτυο, από τη στιγμή που άνοιξα για πρώτη φορά τα μάτια μου μέχρι που δεν μπορώ να τα κρατήσω πια ανοιχτά. Απλώς μπαίνω στο διαδίκτυο και απλά μένω εκεί, κοιτάζοντας τα πάντα." Πριν από 10 και πλέον χρόνια, ως φοιτητής, συνδέθηκε μέσω ενός από τα chat rooms σε ένα internet café με μια κοπέλα με την οποία ξεκίνησε μια στενή φιλία. Ζούσαν σε διαφορετικές χώρες, αλλά αποφάσισαν ότι τίποτα δεν θα τους εμπόδιζε να είναι μαζί μια μέρα. Η ζωή αποφάσισε διαφορετικά. Η οικογένεια της κοπέλας είχε άλλα σχέδια γι' αυτήν και της απαγόρευσαν να έρχεται σε επαφή με τον Τζον. Εκείνος δεν είχε ποτέ ξανά νέα της. Ωστόσο, στην καρδιά του η σύνδεση δεν χάθηκε ποτέ.

Το αποτέλεσμα

Το γεγονός ότι αυτό γινόταν τόσο ενοχλητικό ήταν ένδειξη ότι κάτι άλλο κρύβεται πίσω από αυτό. Και η ένδειξη ήρθε με ένα σχόλιο που έκανε ο Τζον καθώς σκεφτόταν: Του ζήτησα να μου περιγράψει πώς ένιωθε όταν συνειδητοποίησε ότι το κορίτσι που αγαπούσε δεν θα επέστρεφε. Στην αρχή, απλά πήγαινε εκεί "online" και την περίμενε ελπίζοντας ότι θα εμφανιζόταν όπως έκανε πάντα. . Οι μέρες έγιναν σύντομα εβδομάδες και στη συνέχεια μήνες και τελικά χρόνια. Σιγά-σιγά, στροβιλισμένες στο μύλο του χρόνου, οι αναμνήσεις θόλωσαν και το να μπαίνει στο διαδίκτυο για οποιονδήποτε λόγο έγινε παρόμοιο με το να βρίσκεται απλώς σε εκείνο το οικείο και ανακουφιστικό μέρος. Παρόλο που εκείνη είχε φύγει εδώ και καιρό, εκείνος εξακολουθούσε να είναι συνδεδεμένος. Δεν σταμάτησε ποτέ να την περιμένει και να την αναζητά. Αλλά ποτέ δεν μπορούσε να θυμηθεί ότι το έκανε αυτό. Και αυτή η μη ανάμνηση ήταν αυτό που ήταν τόσο δύσκολο να ζήσει μαζί της.

Λύση

Χρησιμοποιώντας τρόπους και υποτρόπους, ζήτησα από τον Γιάννη να περιγράψει τι σκέφτηκε και τι ένιωσε αρχικά όταν είπα τη λέξη διαδίκτυο. Η απάντηση ήρθε χωρίς δισταγμό - σύνδεση! Όταν αλλάξαμε ρόλους και ζητήσαμε από τον φανταστικό χαρακτήρα - "το διαδίκτυο" - να μας πει πώς έβλεπε τον John, η απάντηση ήταν έκπληξη: "χαμένη υπόθεση". Με τον Τζον να κοιτάζει από τη θέση ενός αποστασιοποιημένου παρατηρητή, τη σχέση μεταξύ αυτού και του διαδικτύου άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια οι χαμένοι κρίκοι. Χρησιμοποιώντας το υπνωτικό χρονοδιάγραμμα, ο John μπόρεσε να γυρίσει πίσω στο χρόνο και να ανιχνεύσει τα ορόσημα που συνόδευαν αυτό το εθιστικό ταξίδι. Το να πάει πίσω με αυτόν τον τρόπο, τον βοήθησε να συνδέσει τα επώδυνα επεισόδια όταν μέρα με τη μέρα και μετά από χρόνο έπρεπε απλώς να ζει με το αφόρητο συναίσθημα ότι δεν ήξερε το γιατί και επίσης με την ενοχή ότι δεν ήταν αρκετά καλός γι' αυτήν. Κατά τη διάρκεια 50 ωρών ο John δούλεψε πάνω στα συναισθήματα ενοχής και φόβου, αλλά και στις αντιφατικές πεποιθήσεις που είχε σε σχέση με το να αφήσει πίσω του αυτό που τον πονούσε. Μετά από κάθε συνεδρία, ο Τζον ένιωθε να αναδύονται νέες αναμνήσεις και να επανέρχονται στην επιφάνεια συναισθήματα που δεν είχε αντιμετωπίσει ή αποδεχτεί για πολλά χρόνια. Το αποκάλεσε αυτό "καθαρτικό".

Αποτέλεσμα

Αναγνωρίζοντας και κατανοώντας τον εθισμό του, ο John κατάφερε να αφήσει το παρελθόν του, επανασυνδεόμενος με τη σειρά του με τον παρόντα εαυτό του. Τα λόγια του όταν το συνειδητοποίησε αυτό ήταν : "Ήμουν συνδεδεμένος όλο αυτό το διάστημα... αλλά όχι με τον εαυτό μου." Εξομολογήθηκε επίσης ότι υπό το νέο πρίσμα των γεγονότων ,κοιτάζοντας πίσω δεν αισθανόταν πια σαν εθισμός, αισθανόταν σαν να μην ήθελε να τον αφήσει, αισθανόταν ασφαλής κρατώντας τις πεποιθήσεις του, ακόμη και όταν αυτές άρχισαν να επηρεάζουν την ψυχική του υγεία. Και πώς βλέπει τώρα το διαδίκτυο Απλά ένα απλό εργαλείο που μπορεί να σε συνδέσει με τον έξω κόσμο αλλά όχι με τον εαυτό σου. Σε έναν κόσμο που έχει δει τα γράμματά μας να μετατρέπονται σε email, τα τηλεφωνήματα σε γραπτά μηνύματα και τα συναισθήματα σε ζωγραφισμένες λέξεις σε μια οθόνη, το να παραμείνουμε συνδεδεμένοι με τον αληθινό μας εαυτό παραμένει το νούμερο ένα εργαλείο μας για να περιηγηθούμε στα τόσο χιμαιρικά νερά των εικονικών υποσχέσεων.