Therapeutic Hypnosis with Children and Adolescents – Second Edition

Therapeutic Hypnosis with Children and Adolescents Sugarman, L & Wester, W. (eds) 2014 2nd edition Crown House Publishing ISBN 13: 9781845908737 Πρόκειται για ένα διαφωτιστικό ανάγνωσμα, όχι μόνο για την εργασία με παιδιά και εφήβους, αλλά και για το θέμα της ύπνωσης γενικά. Προσφέρθηκα να γράψω την κριτική, καθώς εκπαιδεύω κοινωνικούς λειτουργούς που θέλουν να ακολουθήσουν μια πιο προπονητική προσέγγιση στην εργασία με νέους. Είμαι επίσης πιστοποιημένη εκπαιδεύτρια του NLP, όχι ειδικά εκπαιδευμένη στην ύπνωση. Αυτές είναι οι δικές μου απόψεις. Όπως και η πρώτη έκδοση, αυτή είναι εξαιρετικά ευανάγνωστη και εξαιρετικά εμπεριστατωμένη, αντλώντας από ένα ευρύ φάσμα εμπειρογνωμοσύνης και εικονογράφησης. Βρήκα τον εαυτό μου να το διαβάζει σχεδόν σαν μυθιστόρημα, ενώ αναπόφευκτα περνούσα περισσότερο χρόνο σε ορισμένα σημεία από ό,τι σε άλλα. Είναι διεγερτικό και κατανοητό. Οι επιμελητές εισάγουν το βιβλίο συσχετίζοντας το θέμα με το πλαίσιο, προτείνοντας ότι τα παιδιά είναι κατ' εξοχήν ανοιχτά σε υποβλητικό έργο, καθώς συχνά γοητεύονται από τη φύση τους και, ανεμπόδιστα, τείνουν να έχουν την ικανότητα της ζωηρής φαντασίας. Οι Sugarman & Wester προτείνουν ότι η έκσταση είναι μια `νευροαναπτυξιακή επιταγή που συμβαίνει χωρίς ύπνωση' (σ. 7) και είναι πρόθυμοι να τη διαφοροποιήσουν από την ύπνωση. Προσφέρουν έναν λειτουργικό ορισμό της τελευταίας ως `η σκόπιμη χρησιμοποίηση αυτών των ασυνείδητων διεργασιών που ονομάζονται ύπνωση για έναν εκπεφρασμένο σκοπό με ή χωρίς συνειδητή επίγνωση` σ.7. Δεδομένου ότι τα παιδιά βρίσκονται σε συνεχή διαδικασία ψυχοφυσιολογικών αλλαγών, είναι συχνά ανοιχτά στην ύπνωση όταν ο θεραπευτής είναι αρκετά ειδικευμένος ώστε να δημιουργήσει τη χρησιμοποίηση. Οι συγγραφείς τοποθετούν την όλη πρακτική μέσα σε ένα ηθικό και επαγγελματικό πλέγμα όπου ο υπνωτιστής είναι αυτός που πρέπει να εργαστεί για να θέσει τον εαυτό του στην κατάλληλη κατάσταση για να δημιουργήσει μια λειτουργική συμμαχία. Η σκόπιμη ύπνωση τοποθετείται μέσα σε ένα πλέγμα επικοινωνιακών δεξιοτήτων, στρατηγικών και σκοπού. Οι Sugarman και Wester τονίζουν ότι αυτός ο σκοπός πρέπει να είναι επικεντρωμένος στον ασθενή και προσφέρουν ένα ευπρόσδεκτο αναπτυξιακό πλαίσιο της ύπνωσης. Αντιπαραβάλλουν την προσέγγιση της ύπνωσης με το "αγγείο", όπου ο ασθενής "βυθίζεται", με τα πιο κομψά και ηθικά μέσα βηματοδότησης και καθοδήγησης που τόσο θαυμάσια εισήγαγε ο Erikson, αξιοποιώντας τους ίδιους τους πόρους και τα πλαίσια του ασθενούς. Έτσι, ό,τι φέρνει ο ασθενής στη δουλειά είναι απαραίτητο και επαρκές για την αλλαγή. Έχοντας μαζέψει τις επιπτώσεις από την ακατάλληλη ύπνωση τύπου "αγγείου", όπου οι πελάτες έπαιρναν βιαστικές αποφάσεις μετά από μία "παλινδρομική συνεδρία", χαιρετίζω αυτή την έμφαση. Αυτό το βιβλίο αφορά το μοντέλο εμπλοκής και ενδυνάμωσης, το πώς να δουλεύουμε παιχνιδιάρικα με το υποσυνείδητο με δημιουργικότητα και καινοτομία. Το πρώτο μέρος προχωρά με κομψές προσφορές επαγωγικών προσεγγίσεων και υπνωτικών τεχνικών που προάγουν τις παραπάνω προτάσεις. Είναι απλό, περιγράφοντας τη μεταβαλλόμενη φύση της μορφής της φαντασίας κατά τη διάρκεια μιας ζωής, περνώντας από την παιδική έννοια του φανταστικού φίλου, στην αναβίωση παιδικών αναμνήσεων, στη δημιουργία σεξουαλικών φαντασιώσεων, στον σχεδιασμό του μέλλοντός μας, στον προγραμματισμό της συνταξιοδότησης. Μου αρέσει ο τρόπος με τον οποίο αυτό διεγείρει ιδέες για το πού θα μπορούσε να επικεντρωθεί η φαντασία του πελάτη σε συγκεκριμένα σημεία, όχι ως περιοριστικό πρωτόκολλο, περισσότερο ως υπενθύμιση για να σκεφτούμε ευρέως τι μπορεί να σημαίνει η φαντασία και η φαντασία. Το δεύτερο μέρος επικεντρώνεται σε πλαίσια μέσα στα οποία η ύπνωση έχει χρησιμοποιηθεί με παιδιά και νέους, από χρόνιες ασθένειες, πολεμικά τραύματα, αναπτυξιακά ζητήματα, διαχείριση άγχους, διαχείριση οξέος πόνου, ό,τι θέλετε, υπάρχει και υπάρχουν άφθονα καλά γραμμένα ιστορικά περιπτώσεων, προσεκτική παραδοχή των περιπτώσεων όπου δεν υπάρχουν ακόμη στοιχεία, μια πολύ ειλικρινής και κατατοπιστική προσέγγιση.

Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η ρεαλιστική θεώρηση της εργασίας με εκείνους που έχουν χαρακτηριστεί στο πλαίσιο των θεσμοθετημένων συστημάτων μας, όπως η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας, η Διαταραχή Αντιθετικής Προκλητικότητας, η Διαταραχή Συμπεριφοράς, η Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος. Οι Taylor & Sugarman προτείνουν ότι πρέπει να χρησιμοποιούμε γλώσσα που "αποδίδει τη μέγιστη θετικότητα (σ. 297). Προτείνουν τον όρο `διαταραχή` αντί για διαταραχή, έναν όρο που αναγνωρίζει τη διαφορά αντί να κρίνει ως έλλειψη. Επί του παρόντος, υπάρχει ο κίνδυνος να συνδέσουμε τα παιδιά που βρίσκουν δυσκολίες στον κόσμο τους με πολύ αρνητικούς συνειρμούς. Προτείνουν `(η) ουσία της θεραπευτικής επικοινωνίας είναι η έκφραση μεγαλύτερης πίστης στους άλλους από ό,τι μπορεί να έχουν αυτοί στον εαυτό τους' (ό.π.). Αυτός ο συνδυασμός των απλούστερων κανόνων αποτελεσματικής επικοινωνίας, της αρχής του ηθικού σεβασμού, μαζί με τις πιο λεπτομερείς ιστορίες περιπτώσεων και τη βαθύτερη επαγωγική εργασία είναι εκτυφλωτικά αναζωογονητικός. Υπάρχει μια πολύ συναρπαστική πρόταση σχετικά με το πώς η ύπνωση θα μπορούσε να βοηθήσει στην εργασία με τη Διαταραχή Διαγωγής, μια "κατάσταση" που θεωρείται όλο και περισσότερο ότι έχει ένα επιγενετικό στοιχείο. Υπάρχει ένα εξαιρετικό ιστορικό περίπτωσης που απεικονίζει πώς η ύπνωση βοήθησε ένα νεαρό κορίτσι, τη Lilly, στο φάσμα του αυτισμού, να μειώσει το άγχος. Υπάρχει η υπενθύμιση ότι όπου συναντάμε "αντίσταση", πρέπει απλώς να την εκλαμβάνουμε ως ένδειξη ότι κάτι μας διαφεύγει. Τι άλλο θα μπορούσα να πω; Θα συνιστούσα σε κάθε σπουδαστή της ύπνωσης που εργάζεται με παιδιά και νέους να διαβάσει αυτό το βιβλίο. Είναι θεωρητικά και πρακτικά τεκμηριωμένο και εμπνευσμένο και αποτελεί μια εξαιρετική πηγή. Σας αφήνω με τις τελικές σκέψεις των συντελεστών Kane & Liness, ότι η ύπνωση μπορεί και παραβιάζει τη φυσιολογική γνώση, με άλλα λόγια μπορεί να αψηφήσει αυτό που νομίζουμε ότι γνωρίζουμε. "Γι' αυτό η ύπνωση είναι τόσο καλή για σας. Μόλις... αφήσεις στην άκρη τις υποθέσεις σου ότι ξέρεις πώς λειτουργεί ο κόσμος, τότε σου ανοίγει πάρα πολλά πράγματα ως άτομο, προκειμένου να πιστέψεις στα πράγματα που μπορούν να κάνουν οι άλλοι άνθρωποι'. Kane & Liness (2004), σ. 323.