Χρήση νοοτροπίας για την αντιμετώπιση των αντιξοοτήτων

Αυτή είναι μια ιστορία που μοιράστηκα πριν από σχεδόν μια δεκαετία. Λίγο μετά την πιστοποίησή μου ως NLP Trainer, μια ηλιόλουστη μέρα του Αυγούστου, από ένα υπέροχο "υψηλό", η οικογένειά μου και εγώ πέσαμε σε ένα οδυνηρό "χαμηλό" που έφτασε κοντά στο να μου κοστίσει τη ζωή μου.

Αφού διαγνώστηκα με καρκίνο των ωοθηκών 4ου σταδίου και πολλαπλές μεταστάσεις σε άλλα ζωτικά όργανα, ήταν κάθε εργαλείο του NLP και περισσότερο από οτιδήποτε άλλο η νοοτροπία του NLP που έβαλε, σχεδόν λίγα λεπτά αφότου άκουσα τη διάγνωση, ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό μου γιατί ήμουν πεπεισμένη ότι ήταν απλώς μια ευκαιρία να δοκιμάσω τα εργαλεία και να γράψω μια όμορφη ιστορία μάθησης και ανάρρωσης. Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, μια από τις λαμπρές Εκπαιδεύτριες στο NLP μου τηλεφώνησε και μου πρόσφερε τις δωρεάν υπηρεσίες NLP Coaching για όσο διάστημα τις χρειαζόμουν. Θα θυμάμαι αυτή τη γενναιόδωρη προσφορά μέχρι την τελευταία μου ανάσα και θα γεμίζω τα πνευμόνια μου με ευγνωμοσύνη κάθε μέρα μέχρι τότε!

Κάθομαι στον καναπέ. 9.00μ.μ. Τα παιδιά κοιμούνται. Ο σύζυγός μου είναι δίπλα μου και μου κρατάει το χέρι ενώ διαλογίζομαι. Πριν από λίγες ημέρες μάθαμε ότι έχω καρκίνο. Από τότε διαλογιζόμαστε κάθε λεπτό που μπορούμε- όταν οι εξετάσεις αίματος και οι επισκέψεις στους γιατρούς τελειώνουν για σήμερα. Αναπνέω βαθιά για να επιτρέψω στο οξυγόνο να εισέλθει σε κάθε κύτταρο του σώματός μου και να το θεραπεύσει. Οραματίζομαι.

Το σώμα μου είναι ένας ουρανοξύστης γεμάτος εισβολείς. Η αποστολή μου είναι να τους βγάλω έξω. Φέρνω χιλιάδες αστυνομικούς για να βοηθήσουν- δυνατούς, καταξιωμένους, καλά εκπαιδευμένους, σκληρά εργαζόμενους αστυνομικούς. Ξεκίνησαν από τους τελευταίους ορόφους διώχνοντας τους πάντες. Τους ζήτησα να αποφύγουν τα όπλα, να μην κάνουν άλλο κακό, απλώς να τους βγάλουν έξω. Μπορώ να ακούσω τις σταθερές φωνές τους μέσα από τα μεγάφωνα. Όταν ένας όροφος διπλοελέγχεται και είναι και πάλι ελεύθερος, προχωρούν προσεκτικά στον επόμενο όροφο, δουλεύοντας αργά αλλά σταθερά. Οι εισβολείς είναι πολλοί, αλλά τρέχουν φοβισμένοι και δεν έχουν καμία πραγματική δύναμη.

Μιλάω στο τηλέφωνο. 10.00 π.μ. Ο συνάδελφος προπονητής μου είναι στην άλλη άκρη της γραμμής, υποστηρικτικός, διαθέσιμος. Της λέω για τον οραματισμό μου. Με ρωτάει: "Γιατί αστυνομικοί;" Δεν έχω απάντηση. "Ποιος άλλος;" "Τι λες για νεράιδες;" "Νεράιδες;"

Το ίδιο βράδυ, βλέπω νεράιδες. Είναι υπέροχες. Τα μαγικά ραβδιά και η θαυματουργή σκόνη αντικαθιστούν τα ηχεία και τα ιστολόγια. Οι νεράιδες αλλάζουν όποια μορφή θέλουν και έχουν τη δύναμη να εμφανίζονται ή να εξαφανίζονται όποτε τους αρέσει. Με τις υπερφυσικές τους δυνάμεις και την ευγενική τους φύση, γεμίζουν το σώμα μου με τις όμορφες μελωδίες τους και τα αθώα χαχανητά τους που με καθησυχάζουν. Η όλη διαδικασία μοιάζει πιο ανάλαφρη και αβίαστη. Μου εκπληρώνουν τη μια ευχή μετά την άλλη. Ο ύπνος έρχεται ευκολότερα, οι νεράιδες συνεχίζουν ενώ εγώ είμαι εκτός συνείδησης.

Τρώμε με τα παιδιά. Ένα χρόνο αργότερα. Η ανάρρωση είναι το μεσαίο μου όνομα. Ήταν μια δύσκολη χρονιά. Οι νεράιδες όμως δεν έφυγαν ποτέ από μπροστά μου. Τα παιδιά είναι άτακτα, παίζουν με το φαγητό. Εκεί που το στόμα μου είναι έτοιμο να ανοίξει με κάποια διαταγή, μια νεράιδα εμφανίζεται μέσα στο κεφάλι μου. Το καταλαβαίνω, αρχίζει να βγαίνει νόημα. Οι νεράιδες είχαν αντίκτυπο στο σώμα μου και στην αντίληψή μου για τη ζωή. Δεν είμαι πια ο ίδιος. Μου αρέσει περισσότερο η περίοδος των νεράιδων μου. Οι προηγούμενες στρατηγικές έχουν δώσει τη θέση τους σε νέες πιο ήπιες, πιο έμπιστες. "Αχ, είναι απλά παιδιά, υπέροχα παιδιά" σκέφτομαι στον εαυτό μου και συμμετέχω μαζί τους στη διασκέδαση. Σηκώνω μερικά μακαρόνια και δημιουργώ το δικό μου μουστάκι από μακαρόνια. Τα παιδιά χαχανίζουν, μια νεράιδα που περνάει από μπροστά μου μόλις μου έκλεισε το μάτι. Ευτυχία!