Το κυματιστό αποτέλεσμα του Covid-19

Δεν είμαι ο πρώτος που λέει ότι βρισκόμαστε σε ταραγμένους καιρούς με πολλούς ανθρώπους να είναι σοβαρά άρρωστοι, να θρηνούν ή να φοβούνται για την ευημερία τους - σωματική και συναισθηματική... και ναι, και για την οικονομική τους υγεία.

Ενώ αυτοί οι καιροί είναι για πολλούς βαθιά οδυνηροί, αισθάνομαι δέος για την ανθεκτικότητα που επιδεικνύεται - οι επιχειρήσεις μαθαίνουν να είναι πραγματικά δημιουργικές και συνεργατικές- οι κοινότητες ηγούνται από έναν τόπο συμπόνιας, μια μετακίνηση από τον προσανατολισμό "εγώ" στον προσανατολισμό "εμείς". Είναι αλήθεια ότι είδαμε μια αντίθεση σε αυτό στην αρχική νοοτροπία της αποθησαύρισης από το φόβο ορισμένων και στην εγωκεντρική έλλειψη συμμόρφωσης με τις κυβερνητικές συμβουλές σε άλλους... και όμως η σοβαρότητα των σημερινών περιστάσεων αποσταθεροποιεί αυτή την εστίαση στην αυτοσυντήρηση και την αυτοϊκανοποίηση σε μια, πιστεύω, εξελιγμένη και πολύ σοφότερη επιθυμία για την προώθηση της συλλογικής υγείας.

Η επανεκτίμηση του σεβασμού που οφείλεται στους πραγματικούς βασικούς εργαζόμενους μέσα στην κοινωνία, έχω την αίσθηση ότι ενθάρρυνε τον προβληματισμό σχετικά με τις επιπτώσεις των πράξεών μας... και, τουλάχιστον, έδωσε τη δυνατότητα να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχουν επιπτώσεις.

Ελπίζω ότι η συμπόνια μέσα στις κοινότητές μας θα συνεχίσει να ανθίζει πέρα από τις αντιξοότητες και ότι η μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα που βλέπουμε θα καταγραφεί (προωθώντας την αλλαγή) και δεν θα χαθεί ανάμεσα στην επιθυμία να ανακτήσουμε τον χρηματικό πλούτο με ρυθμό. Εξάλλου, αν το Covid 19 μας διδάσκει κάτι, είναι ότι είμαστε ένα εύθραυστο οικοσύστημα και ότι δεν είμαστε τίποτα χωρίς την υγεία μας (και αυτό περιλαμβάνει την υγεία του ωκεάνιου πλανήτη μας)

Δεν με εκπλήσσει, για μένα, το γεγονός ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι λαχταρούν να περνούν χρόνο στη φύση - κάτι που ίσως θεωρούσαν δεδομένο στο παρελθόν. Το επίπεδο συνειδητής επίγνωσης ότι η φύση έχει θεραπευτική αξία αυξάνεται απότομα σαν κύμα - μια εκθετική καμπύλη και ένα σχήμα με το οποίο έχουμε εξοικειωθεί πάρα πολύ.

Ο αντίκτυπος της γλώσσας έχει κατά καιρούς λιγότερο "μελετηθεί" και νομίζω ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε καλύτερα. Αν θέλετε να βοηθήσετε στη δημιουργία νέων πλαισίων αναφοράς - έχω μερικούς όρους και φράσεις που θα ήθελα να εξετάσω απαλά παρακάτω μέσα στις καθημερινές μας συζητήσεις. Μη διστάσετε να σκεφτείτε άλλους όρους που έχετε ακούσει με ιδέες για το πώς μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι η γλώσσα που χρησιμοποιούμε αυτή τη στιγμή (και συνεχώς) είναι "ικανή".

η "κοινωνική απομάκρυνση" μπορεί να περιγραφεί καλύτερα ως "φυσική απομάκρυνση"... Γιατί ας το παραδεχτούμε... για πολλούς είμαστε αν μη τι άλλο πιο κοινωνικά συνδεδεμένοι από ό,τι ήμασταν στο παρελθόν... με παλιούς φίλους που έρχονται σε επαφή μέσω της χρήσης της ψηφιακής τεχνολογίας που διευκολύνει τον έλεγχο για να βεβαιωθούμε ότι είμαστε καλά. Μην με παρεξηγήσετε - είμαι αγκαλιάρης, οπότε αυτές είναι δύσκολες στιγμές... αυτό ειπώθηκε:

Για τους μη βασικούς εργαζόμενους, ενώ μπορεί να είμαστε λιγότερο συνδεδεμένοι με τον αναλογικό κόσμο, ο χρόνος της οθόνης είναι σε υψηλά επίπεδα, διασφαλίζοντας τη διατήρηση των κοινωνικών συνδέσεων. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι γεμάτα με φωτογραφίες τοπίων και παραλιών που προσπαθούν να προσφέρουν κάποια οπτική ανάπαυλα και έναν τρόπο να διατηρήσουμε μια σύνδεση με το περιβάλλον μας, όταν δεν μπορούμε απαραίτητα να συνδεθούμε φυσικά με αυτό με τον τρόπο που θα θέλαμε. Οι άνθρωποι μοιράζονται ποίηση και αποφθέγματα, βουτώντας στις τέχνες με έναν νέο τρόπο για να εμπνεύσουν το μυαλό τους, αποτέλεσμα της επιβράδυνσης.

Και τι γίνεται με τους βασικούς εργαζόμενους;... Δεν επιβραδύνουν. Κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για να διαχειριστούν μπροστά στην έλλειψη πόρων... αυτή η μη ετοιμότητα είναι ένδειξη μιας κουλτούρας που συχνά περιμένει την κρίση πριν αναλάβει δράση. Όπως λέει ο καλός μου φίλος Dr Walace J Nichols "όταν υποτιμούμε οποιονδήποτε ή οτιδήποτε - συμβαίνουν άσχημα πράγματα".και όμως, δεν μπορώ να φανταστώ ότι οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας αισθάνονται ή επιθυμούν να είναι "κοινωνικά αποστασιοποιημένοι" από τους ασθενείς τους. Στην πραγματικότητα, η συμπόνια που προσφέρουν σε μια στιγμή που η οικογένεια δεν μπορεί να είναι παρούσα απαιτεί να είναι 100% κοινωνικά συνδεδεμένοι... Επιθυμούν όμως να είναι σωματικά αποστασιοποιημένοι... και για την ασφάλειά τους είναι απαραίτητο να αποκτήσουν τα απαιτούμενα ΜΑΠ - γρήγορα.

Έτσι, η κοινωνική αποστασιοποίηση και η φυσική αποστασιοποίηση δεν είναι ένα και το αυτό πράγμα.

Τι λέτε για την απομόνωση; Πώς αισθάνεστε για αυτή τη λέξη Τη βρίσκετε ζεστή και καθησυχαστική; Ή μήπως η λέξη "θωράκιση" θα ήταν πιο χρήσιμη; μια λέξη που μπορεί να υποδηλώνει την προστασία του εαυτού σας και των άλλων

Το "κλείδωμα " είναι ένας άλλος φορτισμένος όρος- για κάποιους ακόμη και τώρα αυτός ο όρος ενθαρρύνει τρόπους "παραβίασης των κανόνων" χωρίς πραγματικά να εξετάζουν τις ευρύτερες συνέπειες των ενεργειών που αναλαμβάνουν. Είναι σχεδόν σαν να αισθάνονται οι άνθρωποι ότι "νικούν το σύστημα" χωρίς να συνειδητοποιούν ότι ΕΙΝΑΙ το σύστημα.ένας φίλος μου ο Dr Bryan Mills είπε κάποτε σωστά όταν του έπαιρνα συνέντευξη για κάποια έρευνα "η κοινή λογική δεν υπάρχει... θα ήλπιζε κανείς τουλάχιστον όμως για - επαγγελματική κρίση".φυσικά αυτό αφορούσε τις επιχειρήσεις, αλλά ουσιαστικά... ενώ τα δραστικά μέτρα ήταν το αναγκαίο αποτέλεσμα της αγνόησης των κυβερνητικών οδηγιών από πολλούς, η έκκληση είναι πραγματικά για - "διάκριση και τεκμηριωμένη κρίση" αν πρόκειται να βελτιώσουμε και να διατηρήσουμε με συνέπεια τη δημόσια υγεία και να υποστηρίξουμε τους βασικούς μας εργαζόμενους.

Και τέλος, για την ώρα, όσον αφορά τη σκέψη μου... Το Covid 19 δεν είναι ένας πόλεμος που πρέπει να κερδηθεί ή μια μάχη που πρέπει να δοθεί. Είναι αλήθεια ότι βρισκόμαστε σε κρίση και πολλές στρατιωτικές διαδικασίες υιοθετούνται κατάλληλα, εκτιμώνται βαθιά και έχουν τεράστια αξία.

Και όμως... αν αναφερόμαστε στο Covid 19 ως έναν εχθρό που πρέπει να νικήσουμε παρά ως ιό... το αγνοούμε ως ένδειξη ότι είμαστε ένα οικοσύστημα και με αυτόν τον τρόπο ενδεχομένως να παραμελούμε τα μαθήματα που δείχνουν πώς ένα μέρος ενός συστήματος επηρεάζει το υπόλοιπο σύστημα. Το αντιμετωπίζουμε με όρους νίκης και ήττας... ζωής και θανάτου, αποφασίζοντας ψεύτικους θριάμβους... αντί να αναγνωρίσουμε τη μη δυαδικότητα όλων όσων υπάρχουν.

Η αντίθεση δημιουργεί νόημα και αυτό είναι ένα κάλεσμα αφύπνισης για να είμαστε προσεκτικοί και να αμφισβητούμε τον αντίκτυπο όλων των λέξεων και των πράξεων. Και πάνω απ' όλα να είστε ευγενικοί, καθώς αυτοί οι καιροί έχουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν μια άνοδο της συμπόνιας μέσα σε όλους μας.